Something that upsets you

Bron

Dingen waar ik absoluut niet tegen kan en verdrietig van word... De eerste die me te binnen schiet is ruzie. Misschien ben ik in dat opzicht een lulletje rozenwater. Zelf denk ik dat het deels met mijn onzekerheid te maken heeft. Ruzie kan ik niet tegen, ik ben er ook niet goed in. Ik ben altijd heel erg bezig met wat anderen van mij vinden. Ik heb een kronkel in mijn hoofd die wil dat iedereen mij aardig en leuk vind. Wat onmogelijk is. En stom, want ik vind toch ook niet iedereen leuk..

Dit heeft tot het gevolg dat ik niet tegen ruzies kan. Een ruzie met mijn vriend ziet er als volgt uit: hij schreeuwt en ik ga huilen, hij raakt gefrustreerd omdat zijn vriendin niet terug gilt. Ook in ruzies met vriendinnen ben ik meestal degene die zijn excuses aanbiedt, of ik nu vind dat ik fout zat of niet. Om nu te zeggen dat ik ruzies uit de wegga is wat overdreven, maar ik houd er niet van. En dat is zwakte van mij, maar ik krijg er buikpijn van. Als ik al denk dat een vriendin boos op me is, wat in 99% van de gevallen niet waar is, heb ik daar buikpijn van. Stom toch?!

Dit is een zwakte van mij, hier moet toch echt overheen gaan groeien. Het kan toch niet zo zijn dat ik in mijn toekomstige baan dadelijk maar niets zeg om ruzie te voorkomen. Ik wil graag denken dat het zo erg niet met me gesteld is, dat ik het niet uit de wegga, maar er gewoon buikpijn van krijg. Misschien als ik zekerder van mezelf word en nu ook met die presentatie cursus is hier ook van af kom.

Maar aan de andere kant: wie vindt ruzies nu wel leuk?!

Another moment

Ik besluit vandaag bij dit bericht van de 30 days challenge wat te schrijven over mijn nieuwe tijdelijke wekelijkse donderdagavond bezigheid. Dit is niet echt leuk, maar wel erg persoonlijk, dus hier gaan we.


Bron

Sinds ik me kan herinneren vind ik presenteren eng. Eigenlijk alles dat spreken voor meer dan 3 personen inhoudt. Spreekbeurten, presentaties, boekbesprekingen, vraag gesteld worden in werkgroep. Vreselijk. Dus nu in mijn master jaar heb ik besloten er iets aan te doen. Op donderdagavond voor 5 keer doe ik een cursus presentatieangst hier op de VU. De cursus bestaat uiteraard vooral uit presenteren, maar ik neem aan dat het me gaat helpen. Vanavond is de derde keer en weer ga ik vanavond presenteren. Nu vallen de zenuwen nog mee, maar straks gaan de benen en handen bibberen en breekt het angst zweet me uit.

Waarom?! Ik zit een groep waar iedereen het eng vindt. Het heeft niets met perfectionisme te maken of bang zijn dat ik iets verkeerd zeg. Dat doet er in deze cursus niet zo toe. Ik kan echt wel rationeel denken, geen probleem, het is ook gewoon stom. Maar zeg dat maar eens tegen mijn lijf. Ik kan niet helpen hoe mijn lichaam reageert. Dat doet-ie gewoon!

Dus we gaan vanavond weer presenteren. Het wordt ook gefilmd dus kan het thuis zo nakijken. Ik ben benieuwd na al deze vijf sessies of ik dan een ander mens ben. Zeker met het oog op mijn masterscriptie en de presentatie die daarbij hoort...

This month

Het is oktober en het is herfst. Ik houd van de herfst. Mooie landschappen, overal blaadjes: rood, oranje, geel. Mutsen, sjaals, handschoenen, uggs, dikke jassen, knuffelen en rode wangen. Ik denk dan aan lekker warm op de bank met een dekentje en een kop warme chocomelk of thee. Jammmm... 



Bron

Maar er zijn ook dingen waar ik een hekel aan heb. Regen, en dan heb ik het niet over wat miezer, maar keihard plenzen wat het de laatste tijd kan doen. En momenteel is dat zwaar balen. Want onze auto is kapot, wat betekent dat alles met ov of fiets moet. Nu fiets ik graag, maar niet in de regen. En dat brengt me bij punt 2: ik heb zo een hekel aan wind tegen fietsen. Windkracht 3 kan ik dan nog wel aan, maar als het veel harder gaat waaien vind ik het niet leuk meer.

Maar I love the autumn!

Something you regret

Bron

Vroeger, en dan bedoel ik toen ik tussen de 14 en 18 jaar jong was en nog geen zorgen kende, was ik best slank. Niet über mager, ik had wel wat vet en een buikje, maar dik was ik niet. Aan het eind van mijn middelbare school carrière was ik al bezig met afvallen, een paar kilootjes maar. Dit werkte echter niet zo best, in de pauzes stond er een snackbus voor de deur en in tussenuren was een bezoekje aan de C1000 niet vreemd. Maar goed, die 2 kilo waren niet echt boeiend.

Toen ging ik studeren. Ik reisde iedere dag af naar Utrecht met de trein voor mijn studie Taal- en Cultuurstudies. De studie was best aardig, maar ik miste het school-gevoel. Vriendinnen, kletsen, pauzes.Ik ging naar Utrecht voor een college en dan weer naar huis. TCS is een brede studie waar je je eigen vakken kiest. Zo had ik 9 weken leuk contact met een paar studiegenoten en de volgende periode weer een paar anderen. Ik miste het sociale contact heel erg, voelde me alleen. Nu had ik natuurlijk op kamers kunnen gaan, maar dat wilde ik niet. Ik ben geen studentenvereniging-type. Op een gegeven moment ben ik gaan eten. Elke dag op Utrecht Centraal, wat begon met af een toe een lekker broodje eindigde in bijna dagelijks wat lekkers, variërend van een broodje, tot een frietje tot een pizzapunt. Ook de triple chocolat koekjes van de AH2go waren favoriet. Eigenlijk wel erg beschamend als ik dat zo schrijf.

Ik ging 'afvallen'. Ondanks dat ik me niet lekker voelde in mijn lijf en echt weer slanker wilde zijn, deed ik het niet. Ik kan zeggen dat ik de discipline niet had. Maar het meer te maken met geen zin hebben om mijn best te doen. En zoals ze zeggen van uitstel komt afstel. Dit is zo waar! Nu 4 jaar later, ik eindelijk met een studie bezig ben die ik leuk vind en me echt goed voel, moet het er dan toch maar eens van komen. Om me beter te voelen, om me meer op mijn gemak te voelen, voor mijn zelfverzekerdheid. En daarbij word ik ouder, studeer ik volgend jaar af en moet dan op banenjacht en denken we misschien in de toekomst aan kinderen. Dus loop ik nu een paar maanden bij de diëtiste, zoals de meeste van mijn trouwe lezers wel weten. Het is moeilijk. Maar het lukt me aardig. Stapje bij beetje kom ik dichterbij. Ik hoop volgend jaar zomer dan toch wel zo'n 15 a 20 kilo kwijt te zijn.

Afvallen is vreselijk, ik houd te veel van eten en vooral snoepen. Ik heb nu zo'n spijt dat ik het toentertijd zover heb laten komen. Dat ik ben begonnen te eten. Maar met wat als... schieten we niets op. Gewoon doen.