Your siblings

23 en een half jaar geleden ben ik als eerste kind van mijn ouders geboren. Zo’n 3 jaar later kwam daar nog een meisje, mijn kleine zusje. Na haar vonden mijn ouders het genoeg, twee kinderen waren zat, dus was zij de laatste. Welgeteld zijn wij dus met zijn vieren.

Na haar geboorte vroeg ik mijn ouders “nemen we deze nou mee”, een citaat van mij die ik me niet kan herinneren, maar waar ik wel regelmatig aan herinnert wordt door mijn geliefde familie. Als kind was ik verliefd op mijn zusje. Ik vond het prachtig om met haar te spelen, zij was mijn levende pop. Natuurlijk riepen mijn ouders vaak “voorzichtig”, maar ik gooide haar niet in het rond hoor. Ik kon soms wat wild zijn, maar ik vond haar leuk.

 Het is niet zo dat wij zussen en BFF’s zijn, wij zijn wel vriendinnen van tijd tot tijd. Zelfs nu we ouder zijn, zijn ruzies niet altijd te vermijden, maar daar ben je toch zussen voor. Eens in de zoveel tijd gaan we een dag weg, dan kiezen we een leuke stad in Nederland en treinen we met onze studenten OV daar naartoe. Morgen staat Middelburg op het programma.

Mijn zusje, ondanks dat ze ouder wordt, blijft altijd mijn kleine zusje. Ik houd van haar en zal haar altijd verdedigen en beschermen. Het is simpel, als je aan mijn zusje komt, kom je aan mij. Klinkt heel stoer, maar zo voel ik het ook. Wat er ook gebeurt, ik zal altijd aan haar kant staan en voor haar opkomen. No matter what. Daarnaast kan ze altijd op me rekenen, en ondanks onze onenigheden soms weet ik dat zij er ook voor mij is.